جان‌هایی که گرفتار طناب دار «جمهوری اعدامی» شدند

محسن شکاری؛ پسری عاشق قهوه و گیم

محسن شکاری،۲۲ ساله و از بازداشت‌شدگان خیزش ۱۴۰۱ نخستین کسی بود که با حکم دستگاه قضایی جمهوری اسلامی اعدام شد. سوم مهر ۱۴۰۱ در جریان اعتراضات خیابانی در تهران بازداشت شد و دادگاه انقلاب تهران به دلیل بستن خیابان ستارخان و مجروح کردن یک مامور بسیج او را به محاربه متهم و در نهایت به اعدام محکوم کرد. دیوان عالی کشور هم اقدام او را مصداق ترساندن مردم دانست. همه‌چیز برای یک قتل حکومتی آماده بود. برای گردنی دیگر طناب آماده کرده بود. ۱۷ آذر ۱۴۰۱، درحالی که ۷۵ روز از بازداشتش گذشته بود به دست جمهوری اسلامی اعدام شد.

محمد حسینی؛ قهرمانی که کارگری می‌کرد

متولد کرج بود و پدر و مادرش را سال‌ها پیش از دست داده بود. یک خواهر و یک برادر، و یک برادر ناتنی داشت که سال‌های زیادی، رابطه چندانی با آنها نداشت و در کمال شهر کرج در یک خانه استیجاری، تنها زندگی می‌کرد. او تا مقطع راهنمایی درس خوانده بود و در شرکت «جوجه‌کشی» مرغک قزوین با درآمد ماهانه حدودا شش میلیون تومان کارگر بود. او در چند رشته رزمی، از جمله کونگ‌فو و ووشو، حکم قهرمانی داشت و آنچه که در دادگاه به عنوان مستندات جرم علیه او به نمایش درآمده بود، همگی از وسایل ورزش رزمی‌اش بود. او به اتهام مشارکت در مرگ یک بسیجی در مراسم چهلم حدیث نجفی به اعدام محکوم شد و در ۱۷ دی ماه این حکم به اجرا گذاشته شد.

محمدمهدی کرمی: بابا حکم من اعدامه، به مامان چیزی نگو

محمدمهدی کرمی، وزشکار کُرد یارسان و اهل بیجار در استان کردستان و خانواده‌اش به شهرستان نظرآباد مهاجرت کرده بودند. در رشته کاراته به صورت حرفهای فعالیت داشت. با بیش از ۱۰ عنوان قهرمانی کشوری و استانی و در سال ۱۳۹۶ به اردوی تیم‌های ملی کاراته جمهوری اسلامی ایران دعوت شده بود. او با کارگری و به گفته خودش: «نانِ حلال» به معاشِ خانواده ازجمله پدرش آقاماشاالله کمک می‌کرد. صدای محمدمهدی کرمی که در تماسی با پدرش ماشاالله کرمی به او می‌گفت: «بابا حکم‌ها رو دادن، حکم من اعدامه، به مامان چیزی نگو» در حافظه تاریخی مردم ثبت شده است.

جواد روحی؛ اعدام به اتهام رقصیدن در خیابان

هشتمین نفر اما جواد روحی، شهروند ۳۵ ساله اهل آمل و یکی از بازداشت‌شدگان خیزش ۱۴۰۱ که توسط دادگاه انقلاب ساری به ۳ بار اعدام محکوم شده بود. حکمی که بعدتر در دیوان عالی کشور نقض شد و پرونده‌اش برای رسیدگی مجدد به شعبه هم عرض دادگاه انقلاب ساری ارسال شد. به گفته وکیلش جرم او «رقصیدن در تجمع اعتراضی و به آتش افکندن روسری چند زن معترض» بود و اتهامی که به خاطرش به اعدام محکوم شد «آتش زدن کیوسک پلیس» بود. چندی پیش کمیته پیگیری وضعیت بازداشت‌شدگان در گزارشی به شرحِ شکنجه‌های ترسناک جواد روحی پرداخت و نوشت او در زندان سپاه پاسداران برای گرفتن اعترافِ اجباری تحت فشار قرار گرفت و قدرت تکلمش را بر اثر شکنجه از دست داد. چند هفته به سالروز بازداشتش مانده بود، مقام‌های قضایی جمهوری اسلامی گفتند که او روز ۹ شهریور ۱۴۰۲ پس از انتقال از زندان نوشهر به بیمارستان بهشتی نوشهر جان باخت. یک قتل حکومتی دیگر.