تسری اعتراض‌های ضدحکومتی به نوجوانان در یکسال گذشته یکی از بزرگ‌ترین دلایل تشویش و ترس حکومت بوده‌ است. برای نخستین بار مدارس صحنه خیزش و اعتراض و اتحاد دانش‌آموزانی شد که یکصدا همراهی خود با هم‌نسلانشان را فریاد می‌زنند. حکومت با تنها ابزار خود یعنی سرکوب با نوجوان روبرو شد و در مدارس هم مانند دانشگاه‌ها جو امنیتی برپا کرد تا دانش‌آموزان را بترساند با این حال به نظر می‌رسد انگیزه اعتراض و عصیان علیه وضع موجود در این یکسال از قبل هم بیشتر شده و پیش‌بینی موج جدید اعتراض در مدارس دور از انتظار نیست.

نفس کشیدن هم سخت شده است

ستاره و پارسا که نام‌شان به دلیل درخواست مصاحبه‌ شونده تغییر داده شده‌ هر دو ۱۷ساله بودند و با هم در اعتراض‌های پس از کشته شدن مهسا شرکت کردند.

پارسا روز ۲۸ شهریور ۱۴۰۱ با ضربه باتوم ماموران به سرش به کما رفت و بعد از چند روز در بیمارستان جان باخت.

ستاره به ایران اینترنشنال می‌گوید: «ما ۱۴ ساله بودیم که با هم دوست شدیم. شاید سن‌مان کم بود، اما همدیگر را خیلی دوست داشتیم.»

او با یادآوری روزهایی که پارسا در کما روی تخت بیمارستان بود و قوانین به او اجازه ملاقات دوست‌پسرش را نمی‌داد، می‌گوید: «در تمام روزهایی که پارسا روی تخت بیمارستان در کما بود من را خواهر او معرفی کردند و فقط دوبار آن هم چند دقیقه کوتاه اجازه دادند تا او را ببینم، من هر روز از صبح تا شب در محوطه بیرونی بیمارستان منتظرش بودم.»

ستاره هنوز کابوس شبی که خبر زخمی شدن پارسا را به او دادند با خود حمل می‌کند و برای تعریف کردن ماجرای آن شب بارها مکث می‌کند: «ساعت ۸ شب با همدیگر تلفنی حرف زدیم، بعد او به خانه یکی از دوستانش رفت و با آنها پا به خیابان گذاشت. ساعت یازده شب به من پیام داد که مامورها زدنش و داره می‌ره خونه. گفت برسم خونه بهت زنگ می‌زنم. پارسا آن شب در راه خانه یک بار در راه از حال رفت و دوستانش او را به خانه رساندند. عکس زخمش را برایم فرستاد. بعد بهم گفت تو اصلا نگران نباش من یکم می‌‌خوابم بعد خوب می‌شم.»

ستاره هر روز بارها و بارها جزيیات شبی که پارسا تیر خورد و به دلیل حضور ماموران امنیتی به بیمارستان نرفت را در ذهنش تکرار می‌کند و می‌گوید:« شوکه شده بودم و نمی‌دانستم باید چه کار کنم. حتی به ذهنم نرسید که بهش بگم به بیمارستان بره، فردا صبح خانواده‌اش به من زنگ زدند که پارسا در بیمارستان است و به کما رفته. رفتم در بخش آی‌سی‌یو که ببینمش. اما اجازه ندادند، فقط توانستم پنج دقیقه بالای سرش بروم و دستش را بگیرم. دستش سرد بود. هیچ‌ چیزی نتوانستم به او بگویم. چیزی راه گلویم را بسته بود. از آی‌سی‌یو که بیرون آمدم حالم خیلی بد بود. هر روز به بیمارستان می‌رفتم و در حالی که همه دکترها از او قطع امید کرده بودند من امیدوار بودم که حالش خوب می‌شود.»

ستاره می‌گوید:«هوشیاری پارسا روی یک بود. هر کاری کردم اجازه ندادن برم ببینمش. شب رفتم خونه و فردا ساعت پنج صبح پارسا برای همیشه رفت. حتی روز دفنش هم اجازه ندادند بروم و او را برای آخرین بار ببینم.»

ستاره ناراحت است از اینکه نتوانسته در لحظه تیر خوردن در کنار پارسا باشد و می‌گوید: «یک نفر به او حمله کرده بود و او را زده بود و بعد چند نفری با باتوم روی سرش ریخته بودند. به سرش زده بودند. عذاب وجدان دارم که نتوانستم کاری برایش انجام دهم. پارسا اگر به موقع به بیمارستان می‌رفت شاید کشته نمی‌شد و می‌توانستیم جانش را نجات دهیم. الان دیگر هیچ کاری از دستم برنمی‌آید. فکر کن! یک کسی که هر روز او را می‌دیدی، با او حرف می‌زدی و می‌خندیدی ناگهان کشته شود.»

بعد از کشته شدن پارسا زندگی برای ستاره شکل دیگری پیش می‌رود. لحظاتی که از خشم و اندوه مستاصل می‌شود و راهی پیش روی خود نمی‌بیند. او می‌گوید:«بعد از کشته شدن پارسا نفس کشیدن برای من سخت شده، راستش با هر بدبختی‌ بود ما داشتیم زندگی‌مان را می‌کردیم که مهسا را کشتند، پارسا را هم کشتند و حالا زندگی برای نسل من غیرقابل تحمل شده است. من باز هم به خیابان می‌روم تا فردای آزادی را در ایران ببینم، برای خون پارسا هم که شده باید ایران آزاد شود.»