محمد اقبال شهنوازی

از محمداقبال شهنوازی که در ۱۶ سالگی در جمعه خونین زاهدان کشته شد دو عکس در رسانه‌ها منتشر شده که در آن‌ها لباس کار به تن دارد. در یکی ۹ ساله است و وسط گچ‌کاری یک اتاق نیمه‌کاره ایستاده و بی‌لبخند به دوربین نگاه می‌کند و در دیگری ۱۶ ساله است و به دیوار اتاقی که در حال گچ‌کاری‌ آن است، تکیه داده و استکانی چای در دست دارد و لبخند می‌زند.

عکس اول را برادرش در ایرانشهر از او گرفته است. یکی از نزدیکان محمداقبال به ایران‌اینترنشنال گفت:«در این عکس که محمداقبال ۹ ساله است، برای اولین بار با برادرش برای کار از شهرشان جام‌جم به ایرانشهر رفته بودند. خودش به برادرش گفته بود که من را هم با خودت ببر تا کار کنم و کمک خرج خانه باشم. برادرش به او گفته بود که باید چند ماه از خانه دور باشی و محمد اقبال قبول کرده بود.»

فرد نزدیک به این نوجوان کشته شده اشاره کرد که محمداقبال در آن زمان به دلیل سن کم، درکی از سختی کار نداشت و ادامه داد: «بعد از ۲۰ روز دلش برای مادر و پدرش تنگ شده بود و به برادرش گفته بود من را به خانه ببر تا مادر و پدرم را ببینم.»

محمداقبال در همان روزهای کودکی چندین بار به برادرش گفته بود که توانایی و قدرت بدنی گچ‌کاری را ندارد، اما برای درمان مادرش که سرطان داشت، سر کار می‌رفت تا بخشی از هزینه داروهایش را تامین کند.

این منبع آگاه درباره اینکه چه شد که محمداقبال تصمیم گرفت تا به اعتراضات برود به ایران‌اینترنشنال گفت: «یک روز قبل از جمعه خونین زاهدان همراه با دوستانش در محل کارشان، در حال گوش دادن به موزیک‌های رپ بودند که در فضای اعتراض‌های آن روزها ساخته شده بودند. محمداقبال در گوشی برادر کوچک‌ترش در حال دیدن عکس نوجوان‌ها و کودکانی بود که کشته شده بودند.»

به گفته این فرد مطلع، آن روز محمداقبال پریشان بود و شب هم نتوانست بخوابد. فردا صبح (روز جمعه خونین زاهدان) همراه با دوستانش از خیابان جام‌جم تا خیابان رازی زاهدان را پیاده رفتند تا در اعتراضات شرکت کنند. وقتی ماموران حکومت به مسجد مکی حمله کردند، محمداقبال را با دو گلوله کشتند.

این پسر ۱۶ ساله همیشه دوست داشت یک گوشی موبایل و حساب اینستاگرام داشته باشد و با آنکه هر روز ساعت‌ها کار می‌کرد نتوانسته بود به این آرزو برسد. منبع آگاه بارها به ایران‌دوستی محمداقبال اشاره می‌کند و می‌گوید: «او به شدت عرق ملی داشت و هر بار که حرف از آزادی می‌شد، درباره علاقه‌اش به ایران می‌گفت.»

آریان خوش‌گوار

آریان خوشگوار ۱۷ ساله بود. از ۱۴ سالگی هم کار می‌کرد و هم درس می‌خواند. از کار در مغازه آبمیوه و بستنی‌فروشی شروع کرد تا کارگاه‌ کابینت‌سازی. بعضی‌ وقت‌ها هم به مغازه نان فانتری پدرش می‌رفت و آنجا هم کار می‌کرد.

در دبیرستان رشته تاسیسات را انتخاب کرده بود تا خیلی زود وارد بازار کار شود.

یکی از نزدیکان آریان درباره تصمیم او برای مهاجرت کاری از شهرشان سنندج به تهران، به ایران‌اینترنشنال گفت: «مادرش طاقت دوری‌اش را نداشت و با این تصمیم آریان مخالفت کرد. اما آریان معتقد بود که در تهران کار زیاد است و می‌تواند درآمد بیشتری داشته باشد. بارها از اینکه بعد از ساعت‌ها کار سخت، نمی‌توانست هزینه‌های اولیه‌اش را تامین کند، شاکی بود.»

شب ۲۶ آبان ۱۴۰۱ نیروهای حکومتی، آریان را در راه خانه، در حالی که بعد از ساعت‌ها کار از مغازه پدرش به خانه برمی‌گشت در گوشه یک کوچه در محله حاجی‌آباد سنندج اسیر کردند و با ضربات قمه و باتون مجروحش کردند. ویدیوهای منتشر شده نشان می‌دهد که آن شب چندین مامور موتورسوار به او حمله کردند و به شدت کتکش زدند. مادر آریان همان روزها به رسانه‌ها گفته بود که حتی انگشت‌های آریان را قطع کرده بودند و بارها با قمه به سرش کوبیده بودند.

آریان آن شب زنده ماند و به بیمارستان منتقل شد. بعد از سه هفته چشم‌هایش را باز کرد و بعد از یک ماه درحالی‌که امید به بهبود حالش وجود داشت، شخصی به نام «دکتر آزاد ماجدی» که به تازگی رئیس بیمارستان کوثر سنندج شده بود، اجازه انتقال او را به بیمارستان دیگری نداد. ماجدی، مادر آریان را مجبور کرد تا برای انجام یک عمل جراحی بر روی روده آریان رضایت دهد؛ عملی که روز به روز او را ضعیف‌تر کرد. او بعد از دو ماه نارسایی قلبی پیدا کرد و بعد از چهار ماه روی تخت بیمارستان جان باخت.

یلدا آقافضلی

از یلدا آقافضلی یک فیلم منتشر شده که در آن مشغول آموزش زبان انگلیسی به صورت آنلاین به یک دختربچه است. آن‌طور که نزدیکان او به ایران‌اینترنشنال گفته‌اند او به چهار زبان خارجی مسلط بود، سر نترسی داشت، گیاه‌خوار بود و حیوانات را عاشقانه دوست داشت.

یک فرد نزدیک به او در گفت‌وگو با ایران اینترنشنال گفت: «یلدا معلم زبان کودکان بود و روزی دو ساعت در یک کافه کار می‌کرد. همه می‌دانستند که او از نظر مالی نیازی به کار کردن ندارد، اما دلش می‌خواست مستقل باشد و روی پای خودش بایستد. دستمزدی که از کافه می‌گرفت را به بیماری می‌داد که توانایی خرید دارو نداشت.»

یلدا در یک فایل صوتی که بعد از آزادی‌اش از زندان از او منتشر شده، می‌گوید: «همه عمرم این‌قدر کتک نخورده بودم که تو این ۱۲، ۱۳ روز خوردم. صدام درنمیاد این‌قدر جیغ و داد کردم.»

به گفته شخص مطلع و نزدیک به یلدا، کوچکترین چیزی که او از آزادی می‌خواست این بود بتواند با تلاش و زحمت خودش در هر دانشگاهی که دوست دارد، درس بخواند. یلدا معتقد بود در جمهوری‌اسلامی هر چه تلاش کنی به چیزی که می‌خواهی نمی‌رسی. «اصلا یلدا برای همین به خیابان رفت تا آزادی را مثل جوان‌های کشورهای دیگر در ایران تجربه کند.»

یلدا آقا فضلی در اعتراضات ۱۴۰۱ روز چهارم آبان در میدان انقلاب تهران بازداشت شد. او را به زندان قرچک تهران منتقل کردند و بعد از روزها بازجویی، او در ۱۵ آبان آزاد شد و چند روز بعد به زندگی‌اش پایان داد.

ابوالفضل مهدی‌پور

ابوالفضل مهدی‌پور ۱۷ ساله شغلش سنگ‌کاری ساختمان بود. از سن کم شاگردی کرده بود و این کار را با مهارت زیاد انجام می‌داد. مادر ابوالفضل در روز کارگر در صفحه اینستاگرامش، فیلمی را از یک دفترچه منتشر کرد که ابوالفضل در آن، تعداد ساعت‌هایی را که هر روز کار کرده بود، نوشته بود.

یکی از نزدیکان ابوالفضل در گفت‌وگو با ایران‌اینترنشنال درباره روزی که این نوجوان ۱۷ ساله به اعتراضات رفته بود، گفت: « آن روز قرار بود برای اعتراضات ار روستایشان (روشن آباد) به قائمشهر برود. به مادرش گفته بود برای همه پدر و مادرها، برای آزادی همه خواهر و برادرها و برای همه‌ فرزندان کشورم که مثل خودم از سن ۱۵ سالگی کارگر شدند، به خیابان می‌روم.» این منبع آگاه گفت که ابوالفضل در آن روزها در ساختمان بانک قرض الحسنه روستای باغدشت سنگ کاری می‌کرد.

فرد نزدیک به مهدی‌پور گفت: «ابوالفضل هر بار کودکی را می‌دید که مجبور بود از سن کم، کار کند، ناراحت می‌شد. خودش وقت زیادی برای استراحت یا تفریح نداشت اما در ساعت‌های بیکاری همراه با دوستانش پی‌اس‌فور یا کال‌آف‌دیوتی بازی می‌کرد. گاهی سر ساندویچ با هم شرط‌ بندی می‌کردند و با همین شاد بودند.»

به گفته این منبع مطلع، ابوالفضل در ساعت‌های پیش از رفتنش به اعتراضات، در جواب مادرش که به او گفته بود اگر به خیابان بروی تو را می‌کشند، گفته بود: «اینها زندگی را برای ما جوان‌ها سخت کردند، پس این‌هایی که کشتند چی؟ مهسا چی؟ نیکا چی؟»

ابوالفضل را روز ۳۰ شهریورماه در اعتراضات شهر بابل با گلوله کشتند. فرد نزدیک به ابوالفضل به ایران‌اینترنشنال گفت او ساعت ۲ ظهر در حالی که صورت و مژه‌هایش از خاک بنایی سفید شده بودند، از سر کار به خانه رفته بود، دوش گرفته بود و از روستایشان که روشن‌آباد بود به بابل رفته بود تا در اعتراض‌ها شرکت کند.

مهدی حضرتی

یکی از نوجوانانی که روز ۱۲ آبان ۱۴۰۱ به مراسم چهلم حدیث نجفی رفته بود، مهدی حضرتی ۱۷ ساله بود.

در راه بازگشت به خانه، ماموران سرکوب‌گر او را در صفادشت کرج شناسایی کردند و در یک کوچه خلوت وقتی به تنهایی در حال رفتن به خانه‌شان بود، از فاصله نزدیک با شلیک دو گلوله کشتند.

دو ویديو از لحظه کشته شدن این نوجوان منتشر شده که یکی از آنها از طبقات بالایی مشرف به خیابانی گرفته شده که به او شلیک کردند و دیگری تصویری نزدیک‌تر از پیکر بی‌جان اوست که روی زمین است.

در این فیلم جوی خونی از سر و تن این نوجوان روی زمین راه افتاده است.

او کفش‌های کتانی سفید، شلوار جین آبی و پیراهنی سیاه بر تن دارد.

یک حساب اینستاگرامی که متعلق به یکی از اعضای نزدیک به خانواده مهدی حضرتی بود درباره او نوشته بود: «مادر مهدی مدت‌ها پیش فوت کرده بود و او از کودکی برای تامین خرج زندگی‌ سرکار می‌رفت. با همه مهربان بود و همه بار زندگی با خودش بود.»

نیکا شاکرمی

نسرین شاکرمی، مادر نیکا شاکرمی یک دست‌نوشته از دختر ۱۶ ساله‌اش در صفحه اینستاگرامش منتشر کرد که نیکا در آن نوشته بود: «موفقیت یعنی یک کار بزرگ بکنی تو زندگیت، نه اینکه مثل همه آدم‌های معمولی کره زمین به دنیا بیای، یک زندگی معمولی داشته باشی و بعد هم بمیری و فراموش بشی».

تصاویر منتشر شده در شبکه‌های اجتماعی از سوی برخی کاربران نشان می‌دهد که نیکا در یک کافه در خیابان انقلاب تهران کار می‌کرد. یکی از مشتریان «کافه گدار» در گفت‌وگو با ایران‌اینترنشنال تایید کرد که چندین بار نیکا شاکرمی را در آنجا دیده که با روی خوش و با حوصله کارها را انجام می‌داده. نیکا نزدیک به یک سال بود که از فردیس کرج «خانه مادری‌اش» به تهران مهاجرت کرده بود و در این کافه کار می‌کرد. شب‌ها گاهی در خانه خاله‌اش می‌خوابید و گاهی مجبور بود برای خواب به خوابگاه دوستانش برود. تصاویر بسیاری از نیکا شاکرمی در روزهای اول اعتراضات ۱۴۰۱ در حالی که روی یک سطل آشغال ایستاده و روسری‌اش را آتش زده است، منتشر شده است. آن شب ماموران سرکوب‌گر جمهوری‌اسلامی نیکا را شناسایی کردند و کشتند. چندی پیش بی‌بی‌سی انگلیسی در گزارشی از نحوه شناسایی، بازداشت و تجاوز جنسی و قتل او در یک ون منتشر کرد.

آیدا، خواهر نیکا، در یک پست اینستاگرامی درباره احساس نیکا نسبت به مهسا امینی نوشته بود: «ژینا، گاهی تصور می‌کنم اگه می‌دونستی نیکا بدون اینکه ذره‌ای شک به دلش راه بده و بترسه به خیابون اومد و با تمام توانش صدای تو شد و برای بیداری و رهایی از استبدادی که زندگی هر ایرانی را به کابوسی تبدیل کرده جنگید، چه حسی پیدا می‌کردی، و لبخند زدنت رو تصور می‌کنم.»

دانیال پابندی

دانیال پابندی ۱۷ ساله بود و برای تامین بخشی از مخارج خانواده مجبور بود سر کار برود، به همین دلیل نتوانست درسش را ادامه دهد.

او از سن کم در یک تعمیرگاه مکانیکی ماشین کار می‌کرد.

ماموران روز پنجم آبان ۱۴۰۱ از داخل یک خودرو به او که در اعتراضات حضور داشت گلوله شلیک کردند و و او را کشتند.

او به مادرش گفته بود:« امیدوارم کشته شوم، اما به دست ماموران نیفتم»

پویا احمدپور پسیخانی

پویا احمدپور پسیخانی ۱۷ ساله روز در اعتراضات شهر رشت با ضربات متعدد باتون به سرش و یک لوله فلزی که به کتفش فرو کردند، کشته شد.

او در روزهای قبل از اعتراضات در یکی از پست‌‌های اینستاگرامش‌ نوشته بود: «برای آنچه که اعتقاد دارید ایستادگی کنید، حتی اگر هزینه‌اش‌ تنها ایستادن باشد.»

این نوجوان روز ۳۱ شهریور از سر کارش به اعتراضات رفت. ماموران حکومتی در حال کتک زدن دو نفر از معترضان بودند که نیما برای نجات آنها به کمکشان‌ رفت.

ماموران با ضربات متعدد باتون به سرش کوبیدند.

آن شب پویا به دلیل محاصره تمام بیمارستان‌های شهر به دست ماموران حکومتی، به خانه رفت و خوابید در حالی‌که مغزش به دلیل ضربات باتوم در حال خونریزی بود. فردا صبح او را به بیمارستان بردند و به کما رفت. بعد از نزدیک به یک هفته پویا در بیمارستان جان باخت.

یکی از نزدیکان پویا به ایران‌اینترنشنال گفت: «پویا خیلی دلش می‌خواست از ایران مهاجرت کند، سر کار می‌رفت اما نمی‌توانست آن طوری که می‌خواهد زندگی کند. وقتی اعتراضات شروع شد ترجیح داد به خیابان برود و در ایران بدون جمهوری‌اسلامی به آرزوهایش برسد»